Οι συσκευές αυτές είναι η απλούστερη μορφή rebreather. Αποτελούνται από τα βασικά μέρη που προαναφέραμε, με μία φιάλη που περιέχει καθαρό οξυγόνο για να συμπληρώνει αυτό που καταναλώνεται απο τον δύτη. Το οξυγόνο εισάγεται στο κύκλωμα με δύο τρόπους ανάλογα με τον τύπο της συσκευής. 

Ο πρώτος τρόπος είναι με σταθερή, συνεχή ροή η οποία προσεγγίζει τον μεταβολισμό του δύτη (σύστημα ενεργούς προσθήκης). Σε περίπτωση όμως που η υποβρύχια δραστηριότητα (συνεπώς και η κατανάλωση) είναι χαμηλή, το σύστημα ενδέχεται να παρέχει περισότερο οξυγόνο απο ότι απαιτείται με αποτέλεσμα να σπαταλάται αέριο και η περίσσια να εκτονώνεται στο νερό. Αντίθετα, σε περίπτωση έντονης δραστηριότητας ενδέχεται το σύστημα να μήν παρέχει αρκετό οξυγόνο στον δύτη. 

Ο δεύτερος τρόπος είναι με παθητηκή προσθήκη όπου το οξυγόνο εισάγεται σε ρυθμούς ίσους με την κατανάλωση του δύτη. Αυτό επιτυγχάνεται με την χρήση μηχανικής βαλβίδας η οποία ανοίγει όταν μειωθεί όγκος του αναπνευστικού ασκού. Μεταβολίζοντας το οξυγόνο, ο δύτης μειώνει τον όγκο με αποτέλεσμα την σύνθλιψη του ασκού, ενεργοποιώντας την βαλβίδα προσθήκης οξυγόνου. 

Σε κάθε συσκευή, υπάρχει και μία βαλβίδα παράκαμψης με την οποία ο δύτης μπορεί να προσθέσει οξυγόνο στο κύκλωμα ανα πάσα στιγμή και κατά βούληση καθώς και ένα σύστημα εκτόνωσης της υπερπίεσης. 

Σήμερα υπάρχουν διάφορες καταδυτικές κοινότητες που χρησιμοποιούν rebreathers και οι οποίες τα χρησιμοποιούν για διαφορετικούς σκοπούς. 

Η επιστημονική, η στρατιωτική, η επαγγελματική και η σπορ κατάδυση, έχουν όλες τους διαφορετικές ανάγκες, λόγους και κίνητρα που κάνουν τους εμπλεκόμενους  να χρησιμοποιούν αυτές τις συσκευές.

Όσο περίεργο και αν ακούγεται, η επιστημονική κατάδυση ''αγκάλιασε'' τα rebreathersμε πιο αργό ρυθμό αν και είναι αυτή η οποία χρειάζεται περισσότερο από όλες τις μεγάλες παραμονές υποβρυχίως. 

Πλέον όμως είναι από τα βασικά τους εργαλεία και μάλιστα οργανισμοί όπως ο AmerikanAcademy of Underwater Science (AAUS), ο National Oceanic and AtmosphericAdministration (NOAA), όπως επίσης και πανεπιστήμια και κολέγια, αναπτύσσουν πρότυπα για τη χρήση αυτών των τεχνολογιών στα διάφορα project τους.Στη στρατιωτική κατάδυση τώρα έχουμε εκτενής αναφορές για συστηματική χρήση τωνrebreathers από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο για σκοπούς συγκάλυψης, διαφυγής από υποβρύχια και αθόρυβης κατάδυσης. 

Η αστυνομία και οι ομάδες διάσωσης ακολούθησαν πολύ αργότερα.

Στο ακόλουθο σχήμα παρουσιάζονται τα μέρη στρατιωτικής καταδυτικής συσκευής (Draeger LAR V) κλειστού κυκλώματος. Η συσκευή αυτή και πολλές παρόμοιου τύπου χρησιμοποιούνται σε αρκετές χώρες απο στρατιωτικές δυνάμεις, ειδικές υπηρεσίες και κρατικούς οργανισμούς. Στην Ελλάδα ο συγκεκριμένος τύπος χρησιμοποιείται απο τις ειδικές δυνάμεις. 
Το μικρό μέγεθος και μικρό βάρος αυτών των συσκευών καθώς και το γεγονός ότι είναι αθόρυβες, δέν αφήνουν φυσαλίδες στην επιφάνεια, είναι αξιόπιστες, έχουν μεγάλη χρονική αυτονομία κατάδυσης και μπορούν να κατασκευαστούν από αντιμαγνητικά υλικά, τις καθιστούν ιδανικές για στρατιωτικές και άλλες ειδικές επιχειρήσεις.

Η χρήση συσκευών καθαρού οξυγόνου όμως, κρύβει αρκετούς περιορισμούς και κινδύνους. Το μέγιστο ασφαλές επιχειρησιακό βάθος είναι τα 6 m καθώς βαθύτερα ο δύτης κινδυνεύει να υποστεί δηλητηρίαση Κ.Ν.Σ. Επίσης σε περίπτωση που η κατάδυση είναι πέρα απο ορισμένα χρονικά όρια, υπάρχει ο κίνδυνος πνευμονικής δηλητηρίασης από το οξυγόνο. Ακόμα, σε περίπτωση που η συσκευή δεν "ξεπλυθεί" σωστά, αφαιρώντας τον αέρα από το κύκλωμα πριν την κατάδυση, υπάρχει ο κίνδυνος της υποξίας.

Ένας ακόμα κίνδυνος προκύπτει σε περίπτωση που πλημμυρίσει το αναπνευστικό κύκλωμα και βραχεί η χημική πλυντρίδα. Το αποτέλεσμα είναι μία βίαιη εξοθερμική αντίδραση και αναβρασμός. Αν ο δύτης εισπνεύσει αυτό το έντονα αλκαλικό, "καυστικό κοκτέηλ", θα υποστεί χημικά εγκαύματα. Άλλος υπαρκτός κίνδυνος είναι η εξάντληση της πλυντρίδας με αποτέλεσμα την αδυναμία απομάκρυνσης του διοξειδίου του άνθρακα προκαλώντας υπερκαπνία στο δύτη